Showdown.nl | 31-12-2025
Van 26 november t/m 2 december zijn Alwin Kempen en ik naar het eerste showdown world ranking-toernooi gegaan dat buiten Europa is gehouden. Het toernooi vond plaats in Zuid-Korea en is na de World Games in 2015 het tweede internationale toernooi in dit Zuidoost-Aziatische land. De reis duurde erg lang en was vermoeiend, maar dit tot in de kleinste details goed georganiseerde toernooi was het meer dan waard.
Op Schiphol kon ik meteen in de stemming komen: terwijl ik op Alwin stond te wachten, belandde ik midden tussen een groep Koreanen. Via Helsinki, waar we de Letse scheidsrechter Davids ontmoetten, reisden we naar Seoul. De vlucht van Helsinki naar Seoul duurde bijna twaalf uur. Aan boord was er vermaak met films, muziek en spelletjes via een beeldscherm aan elke stoel. Slapen lukte niet goed; ik was veel te opgewonden. Ik heb een groot deel van de vlucht met de neus op het beeldscherm met landkaarten en de vliegroute gezeten. We vlogen via Oost-Europa, Turkije, voormalige Sovjetstaten en China, onder Rusland langs naar Seoul.
Oh, wat was het fijn om na bijna twaalf uur zitten de benen te strekken! Op de luchthaven van Seoul was het rustig. Alwin moest wel even door de knieën… voor de camera van de grenscontrole.
Vrijwilligers van de organisatie stonden ons al op te wachten en brachten ons naar een heel groot hotel in de buurt van Seoul. Het hotel had meer dan 700 kamers en was 16 etages hoog. Ik kreeg een eenpersoonskamer met een lekker bed en een mooie badkamer op de 7e etage. Na even te hebben geslapen, konden we eten.
Het eten stond op een buffet in een lichte ruimte. Er waren veel groenten en vegetarische gerechten, maar ook westerse gerechten zoals pasta met saus. Het toetje was fruit. Het enige moment waarop ik brood en zuivel heb gezien, was het ontbijt. Koreanen vinden thee maar vreemd. Als ik een vrijwilliger om thee vroeg, was de tegenvraag meestal wat ik in de koffie wilde. Wat was ik blij met mijn theezakjes en de waterkoker op de kamer!
De organisatie had een heel leger vrijwilligers geregeld, herkenbaar aan gele hesjes, die me soms al meenamen voordat ik het zelf in de gaten had, in het restaurant en bij de speeltafels. De vrijwilligers spanden zich enorm in om, al dan niet met hulp van Google Translate, Engels te praten. Ook als ik alleen in het restaurant zat, kwam er een vrijwilliger bij mij zitten.
Ondertussen kwamen we May-Li, Jelle, Nathan, Christoph en coach Leander en IBSA Subcommittee-voorzitter Zdenek Barlok tegen. Na het eten heb ik met het Belgische team uitgezocht waar de speeltafels stonden. We vonden vier Tsjechische tafels op de 16e etage in hotelkamers. Beneden zou een Koreaanse tafel staan, maar die was nog niet beschikbaar om te bekijken.
De laatste afspraak van deze hele lange dag (het was inmiddels 27 november om 20:00 uur Koreaanse tijd, in Nederland was het 12:00 uur) was de batjescontrole. Op dit toernooi werden de nieuwste spelregels gebruikt. Kunststof batjes moeten ter bescherming van de tafels worden afgeplakt. Al mijn kunststof batjes werden afgekeurd. Ik kreeg wel uitleg over hoe ik moest afplakken, maar relaxt is anders. Goed, eerst maar eens slapen. De volgende ochtend heb ik met ductape alle batjes afgeplakt. Plakband doet wonderen: mijn batjes werden allemaal goedgekeurd.
De openingsceremonie was kort en krachtig. Er was een orkestje, alle landsnamen – Zuid-Korea, China, Kazachstan, Tsjechië, Frankrijk, België en Nederland – werden opgelezen, het Koreaanse volkslied werd gespeeld en er waren korte toespraken. Alles wat werd gezegd, werd ook vertaald in het Engels. Echt fijn; ik kon werkelijk geen touw vastknopen aan Koreaans. Koreaans-Engels is overigens ook al een uitdaging om te begrijpen.
Na de lunch begonnen de wedstrijden. Mannen en vrouwen speelden apart. We begonnen in poules van vier spelers. Bij de dames was er per poule één Europese speelster. Ik zat in een poule met twee Koreaanse spelers en een Chinese speelster. Mijn eerste twee wedstrijden tegen de Chinese en een Koreaanse won ik aardig ruim. Ha, dat ging leuk! Toen kwam de Koreaanse kampioene. Ik kende haar al en wist dat het een goede speelster is, maar dat ze mij met zulke grote cijfers van de tafel sloeg, had ik niet verwacht. Ze speelde prachtig; elke bal was raak met haar technische, niet te harde spel. Ik speelde deze wedstrijd op de Koreaanse tafel, die veel op de Tsjechische tafels lijkt, maar het was helaas een korte wedstrijd. Met twee keer winst was ik wel tweede in mijn poule en mocht ik naar de kwartfinale de volgende dag! Mijn eerste doel was bereikt.
Bij alle tafels waren zeker twee vrijwilligers om de spelers naar de goede tafel te begeleiden, uitgeslagen ballen te zoeken en voor de scheidsrechter te tolken. De tussenstanden kon ik niet altijd even goed volgen, maar de uitslagen klopten. Ik moest niet verbaasd zijn als er halverwege de wedstrijd nog een coach werd aangemeld en dat er tijdens de wedstrijden mensen in en uit liepen. De organisatie wilde absoluut goed materiaal. Toen de Chinese coach een bobbeltje op de tafel ontdekte, moest meteen de tafel worden gerepareerd. Mij was de oneffenheid nog niet opgevallen.
Na een middagje spelen had ik wel zin in iets zoets. Op naar de bar! Een bar bleek er niet te zijn. Wel was er in een hoekje van de lobby een propvol supermarktje zonder alcohol. Wat je bij dat winkeltje kocht, mocht niet in de lobby van het hotel worden genuttigd. Ondanks dat ik beide bankpassen op wereldgebruik had gezet, deden ze beide niets. Dan sta je een zakje snoepjes of chips af te rekenen met een creditcard.
De tweede wedstrijddag had ik ’s ochtends geen wedstrijden. Ik ben een rondje wezen wandelen om de omgeving te verkennen. Het hotel lag ingeklemd tussen een snelweg en een brede rivier met een grote brug. Naast het hotel was een klein winkelcentrum met o.a. een iets groter supermarktje. Er was bijna niemand op straat. Ik zag wel veel hoge hekken. Bang om te verdwalen ben ik snel weer teruggegaan naar het hotel.
’s Middags had ik mijn kwartfinale. Ik moest tegen een andere goede Koreaanse speelster. In de eerste set kon ik haar nog aardig bijbenen, maar in de tweede en derde set liep ze over me heen. In de wedstrijd om de vijfde t/m achtste plaats moest ik tegen één van de Tsjechische meiden. Een hele leuke wedstrijd, maar na twee sets heb ik mijn tegenstandster gefeliciteerd met de winst.
Op de laatste toernooidag had ik alleen nog mijn plaatsingswedstrijd, tegen de Chinese kampioene. Ik won de eerste set, zij de tweede en ik weer de derde en beslissende set. Ik was zevende geworden! Ik wil altijd het maximaal haalbare en dat is nu een zevende plaats.
’s Middags waren de finales. Eerst nog een halve finale tussen de twee Koreaanse dames die mij beide hadden verslagen. Minsun won. De eerste finale was de herenfinale tussen Franck en Christoph, met Alwin als tweede scheidsrechter. De spelers waren zeer aan elkaar gewaagd. De vijfde set werd beslist met 11-9 in het voordeel van Christoph. May-Li had bij de dames de finale weten te halen. Zou ze voor een tweede Belgische succes kunnen zorgen? Ze moest tegen Minsun. Wat Minsun met alle tegenstandsters deed, deed ze ook met May-Li: een lesje showdown geven. In drie sets met grote cijfers won Minsun het damestoernooi.
De prijsuitreiking was efficiënt: dankwoorden aan de scheidsrechters en overige vrijwilligers, de huldiging van de prijswinnaars met volksliederen voor de toernooiwinnaars en een groepsfoto van alle aanwezigen bij dit eerste wereldbeker-showdowntoernooi in Azië. Tijd om afscheid te nemen van de andere teams en de vrijwilligers en de organisatie te bedanken voor het toernooi en al hun hulp. Veel Zuid-Koreanen gingen de zaterdagavond alweer naar huis.
Wij deden zondagochtend de laatste spullen in de koffers en gingen om 12:00 uur naar het vliegveld. We wilden niet nog langer in en bij het hotel blijven, waar niks te beleven was. Op het vliegveld hebben we onze koffers laten sealen en in bewaring gegeven. We wilden wel naar de stad Seoul, want we konden pas om 20:00 uur inchecken. Na wat wikken en wegen – wel of niet gaan in de drukte in een land waar we niets van de taal begrijpen en wat als we niet op tijd terug zijn op het vliegveld? – besloten we om toch maar niet te gaan. We hebben eerst heerlijk geluncht en daarna de middag op een bankje doorgebracht, wachtend tot we konden inchecken.
Het inchecken ging vlot, maar bij de paspoortcontrole bleef het poortje dicht voor mij. Er was iets met mijn koffer. Ik moest terug naar de incheckbalie om het probleem met mijn koffer op te lossen. Samen met Alwin ben ik naar de incheckbalie gerend. In een kamertje maakte een medewerker van de incheckbalie mijn koffer open en daar lag het probleem: één van de cadeautjes die alle spelers hadden gekregen, was een powerbank. Ik had wel de powerbank die ik van huis had meegenomen in de handbagage gestopt, maar even niet aan dit cadeautje gedacht toen ik spullen uit de rugzak in de koffer stopte. Ik mocht de powerbank houden, maar wel in de rugzak! De koffer ging weer dicht, het sealplastic werd om de koffer heen gevouwen en Alwin en ik renden terug naar de paspoortcontrole.
Ondertussen hadden we wel aardig trek gekregen, maar achter de controle waren bijna alle winkeltjes inmiddels gesloten. Ergens vonden we nog wat drinken en verpakte broodjes, maar van de stress kwam eten er ook niet meer van.
Opgelucht dat alles toch nog goed was gekomen, zochten we onze plek op in het vliegtuig. We hadden een nachtvlucht, maar voordat het slaaptijd was, kregen we nog een maaltijd die ons uitstekend smaakte. Ook nu kon ik bijna niet slapen. Het beeldscherm met de landkaarten en zo nu en dan een spelletje en wat thee hielpen mij de bijna twaalf uur vliegtijd door.
Op 2 december ’s ochtends vroeg landden we in Helsinki. We waren weer in Europa. We konden weer internetten en bellen zonder hoge kosten en betalen met de bankpas. Van pure vermoeidheid vielen we in het vliegtuig naar Amsterdam in slaap en misten we bijna het ontbijt in het vliegtuig. We landden om 10:15 uur op Schiphol en om 10:45 uur zat ik moe in de trein naar Den Haag.
Ik kijk terug op een fantastische ervaring. De verre reis en het zeer goed georganiseerde toernooi hebben diepe indruk op mij gemaakt.
Commissie Showdown, bedankt dat jullie hebben geregeld dat ik kon meedoen aan het toernooi en voor jullie betrokkenheid tijdens het toernooi!
Alwin, dank voor je gezelligheid en je uitstekende begeleiding tijdens de reizen.
Helma van der Boom
